Kurtuluş

Evet, ölümü ilk kez bu kadar yakınımda hissediyordum. Çok ömrüm kalmamıştı zaten onu da en sevdiğim şeyleri yaparak geçirmek istiyordum. Onlardan en ağır basanı Onun yanında olmak olsa da, bu asla gerçek olmayacaktı biliyordum. Ama gülümsüyordum acıma artık. Tedavi olmayı reddetmiştim, Onun da tüm ısrarlarına rağmen. İyi olmamı istiyordu elbet, hayatında olmamı istemese de. O kadar kötü biri olamamıştı hiçbir zaman. Hep iyi yürekliydi o... Tedaviyi en çok reddetmemin sebebi ise saçlarımdı. Kemoterapi, saçlarımı dökecekti. Onun o çok sevdiği saçlarım yerinde olmayacaktı. Ve bu bana katlanılmaz geliyordu. Sırf bu yüzden ölümü bu kadar yakınıma çağırmıştım. Verdiğim kilolar herkesin gözündeydi elbette, ama kimseye detay vermiyordum ben. O'na da söylemiyordum bu kadar kötü olduğumu, ağrılarım olduğunda sessizce ağlıyor, hiç isyan etmiyordum. Tedavi ile 5 yıla çıkarılıyordu yaşam süresi. Bense o kalan 4 yılımı tepmiş, birkaç ay içinde onu istemiştim. Zoruma gitmiyordu, benim gücüm yoktu. Aylardır öyle şeyler yaşıyordum ki, zaten oldukça yorulmuştum. Bir de bu acılara katlanamazdım. Bu yüzden böylesine huzura vermiştim kendimi... Onun gelmediği her gün ölmüştüm azar azar zaten, şimdi hepten kurtuluyordum işte Onsuzluktan...