O Gittiğinde...

Bir gün biri gelir, mutluluğunu, sevgisini, sadakatini verir size. Her şeyi beraberinde getirir. Hiçbir şey yapmadan seyredersiniz. Öylece gelişini hayatınıza ve oturuşunu baş köşenize. Belki bazen engel olmayı da düşünürsünüz. Ama ya bu mümkün değildir o an ya da yalnızca düşünce olarak kaybolup gider benliğinizde. İstediğiniz pek çok şeyi yapamazsınız o varken. Ölümüne korkarsınız ona kapılmaktan, kendinize gem vurmayı istersiniz ama öyle bir şeydir ki yaşattığı sanki bu dünyanın sonu olurmuş gibi düşündürür size. Öyle güzeldir işte her şey, öyle mükemmel… Ondan önce yaşamadığınızı, gülmediğinizi, hayattan hiç tat alamadığınızı düşünürsünüz. Bunları size yapan hep O’dur. Öylesine safça inandırıp güvendiren, öylesine delice sevdiren. Hayatınıza bin kat daha anlam katan, yüzünüzdeki tebessümün tek sebebi. Hatta öyle ki bazen nefes alma sebebi… Sonra bir gün, geldiği gibi sessizce, size söyleyecek söz bırakmadan, içinizi acıta acıta, bağırmak istediğinizde susturarak, öldüresiye bir sebepsizlikle çekip gider. O hayatın nasıl devam edeceğini, sizin bir daha o hayatta nasıl yaşayacağınızı düşünmeden. İçi bir gram sızlamadan, arkasını dönüp gider. Ve siz ondan geriye kalanlarla nefes almaya çalışırsınız, hayatınız devam ettikçe çabalar durursunuz; ta ki en dibe vuruncaya dek…