Şimdilerde dilimde koca bir
"elveda".
Yanıbaşındaki merhabaya inat, karşısında
dikilip, gözlerini kocaman açıp "elveda" diyor.
Hem de bu kez öyle sessiz sessiz değil!
Bağırıyor, yüreği de, dili de...
Gitmek istiyor belli.
Tutabilir miyiz gitmek isteyeni?
Döndürebilir miyiz yolundan?
Asla!
Bir defa niyetlenmişse gitmeye, dur
demeye ne hacet...
Bütün elvedaları toplasak şu hayatta
yaşanmış, bu kadar yakamaz insanın canını.
Kimseden yardım dileyemez bu kez,
"gitme" ile başlayan tüm cümleleri unutur dil.
Bir defa
"elveda" girince hikayeye, romanlar yazsak ne fayda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder