Uyanma Vakti

ismini bile bilmediğim bir adama aşıkmışım meğer. "O" sandığım, oysa yalnızca hayalimde olan bir adama. Kafamda canlandırdığım o mükemmeliyete onun karakterini yerleştirmişim yalnızca. Kendimi bir masala inandırmışım, hiç şüphe duymadan her gün inanıyormuşum. Oysa hiç olmamış. Her şey sahteymiş. Ben kendimi kandırıp durmuşum. Zaten hayatta hiçbir şey bu kadar mükemmel olamazdı ki. Hiçbir şey bu kadar sorunsuz ilerleyemezdi. Mümkün değildi bu kadar mutlu olmak. Ve yine olmadı. Her zamanki gibi sonu gözyaşı ile doluydu. Oysa biraz daha inanabilirdim bu masala. Kendimi daha çok kandırabilirdim, daha çok bağlayabilirdm ona. Ama bir kere işe yalan karışınca, tüm doğrular yitiriyor gerçekliğini. Şimdi uyanma vakti bu güzel rüyadan. Bitirme vakti inandığım, güvendiğim tüm anları. Yavaş yavaş yok olacaktır içimde. Her acı küle dönüşür zamanla. Yalandan daha çok yakamaz canını insanın. Oysa öyle çok fırsatım olmuştu ki, gerçekleri görmek için. Ama ben hep kapadım gözlerimi, inanmak istediğim şeye inandırdım kendimi. artık görebiliyorum. Farkındayım daha da. Kandırmıyorum kendimi. Ne kadar canımı yaksa da, hoşçakal gördüğüm en güzel rüya. Şimdi uyanma vakti, hoşçakal...