Günlerce
sevsem doyamam zannediyordum, meğer her güzel şey bir gün mutlaka bitermiş. En
çok da bunu gördüm aşklarda en çok bunu yaşadım. Hep acı çektim durdum gidenin
ardından, ama hiç akıllanmadım. Hep ağladım, hep üzüldüm fakat durulmadım.
Çünkü aşk hep ağır bastı. Her seferinde yıllarca sürecekmiş gibi geldi. Hepsi
sondu bende, hepsi sonsuzdu. Aslında hiçbiri hiç olmamıştı. Kendimi kandırmalar
da değildi bu artık, insanlar yalancıydı. En sevdiğin bile bir gün gidiyordu.
Sonsuzluk diye bir şey yoktu. Hayat bir gün sona eriyordu ne de olsa, ayrılık
ölümden önce geliyordu sadece. Her seferinde ölümü yeğlesem de
kaldıramayacağımdan daha ağır bir şey yaşamadım belki de. Hep bir yol buldum,
hep bir çıkış. Hep ayakta kalabildim, her düştüm sandığımda tutundum bi
şekilde. Şimdi ise yaşadıklarımın ağırlığı altında eziliyorum. Bu kez ayağa
kalkamayacağım diyorum. Yine her zamanki gibi umutsuzluklarla dolu olsa da her
yanım, biliyorum ki her şey bir gün son buluyor. İyi kötü, güzel çirkin.
Yaşamak istemesek de yaşıyoruz hayatta önümüze çıkan her şeyi. Bu yüzden
biliyorum bitecek bir gün. Tebessümler de yaşlar da...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder