Gidişin

Yokluğunda yaşadığım boşluğu her gün yeniden hem de arttırarak idrak ediyorum. Onunla yürüdüğüm tüm yolları yalnız yürüdüm bugün. Amacım daha fazla canımı yakmak değildi aslında, dilim unuttum diye bağırırken, kalbimin yokluğunda özledim diye nasıl çırpındığını görmekti. Ve onun çığlıklarını duydum. Kalbimin adını nasıl haykırdığını duydum. Her geçti dediğimde kendime nasıl yalan söylediğimi, aslında olduğu gibi durduğunu, geçmediğini, gitmediğini gördüm. Hayatım boyunca isminin yüreğimde kalacağını gördüm. Evet hıçkıra hıçkıra ağlamıyordum belki artık, gülümsüyordum hatta yeniden aşık olacağımı iddia ediyordum. Her gün binlerce kez ben iyiyim diyorum. etrafımdaki herkesi kandırıyorum belki, artık ağlamıyorum diyorum. Ama bu lanet olası anıların, acıların geçip gittiğini göstermez. Bu onun varlığının bana şimdi bile  mutluluk veremeyeceğini göstermez. Şimdi gelse, "unuttum her şeyi, gidişimi seni yüzüstü bırakışımı, verdiğim sözleri tutmayışımı, yaşadığımız tüm kötü şeyleri unuttum" dese, gururuma yenik düşmem. Beni çok üzdün sen istemiyorum diyemem... Yok sayarım tüm gözyaşlarımı...

Kafamı kaldırdığımda gördüğüm insanların tümünde yüzünü arar oldu gözlerim. İnsanların gülüşlerinde kahkahanı arar oldu kulaklarım. Aldığım her parfümde kokusunu, her dokunuşta ellerini... Her şeyiyle, bütünüyle bedenim ruhum zihnim onu arar oldu. Biliyorum ki  onu sevmek kendime işkence etmek. Biliyorum o çoktan geçmişe karıştırdı anıları. Ve muhtemelen aklına dahi gelmiyor. Ama bunu bilmek kafamdan ona ait her şeyi silmeye yetmiyor. Bunları bilmek onu unutmama yetmiyor. Yutkunamıyorum bazen, düğüm oluyor boğazımda su içiyorum bardak bardak ama iyi gelmiyor. Kendime kızıyorum böyle olduğunda, nefret ediyorum o hallerimden. O olsaydı da çok kızardı diyorum sonra. O olsaydı kızardı bana, sonra sarılırdı sımsıkı. Hiç bırakmayacak gibi. Öylece ömür boyu kalabilirmiş gibi.

Sonra yeniden yokluğu geliyor aklıma, yanımda olmadığı ve hiç de olmayacağı... Bir daha kahroluyor kalbim, ilk kez duymuş gibi gittiğini...