Hüzün

Mutluluğu yazamadım hiç, kalemim onu hiç tarif edemedi. Nasip olmadı, bırakmadılar ki...  Hep hüzün doluydu kelimelerim, her harfte başka bir acı yaşıyordu. Çünkü her gelen gitti, yeni bir yarımlık bırakıp gitti üstelik. Bu hiç kolay değildi elbet. Toparlanamadı cümlelerim. İyi olamadı hiç. Aşkı tanımadan önce sadece uzaylıları yazardım oysa, bir de vampirleri. Karanlığı soğuğu. Aslında bilmeden yine mutsuzluğu. Hüzün kalır insanın içinde, öyle yerleşir ki onu kağıtlara döke döke bitiremezsin...